Jakim miodem co leczyć?
"Dobrze jest gdy pokarm jest lekarstwem a lekarstwo pokarmem"
Hipokrates lata 460-377 przed naszą erą
Gall Anonim pisał, że Polska pradawna miód piła, jadła i eksportowała, rosnąc w siłę i znaczenie. Zatem zdrowa była i z nią się liczono, a miód stał się prawdziwym dobrodziejstwem człowieka, służąc nie tylko poprawie jego zdrowia, ale głównie chroniąc go przed chorobą. Lecznicze właściwości miodu zależą głównie od roślin, z których pszczoły zbierały nektar, spadź, pyłek.
miód akacjowy:
Stosowany w leczeniu nadkwasoty żołądka, zaburzeń przewodu pokarmowego, układu trawiennego; odznacza się niską aktywnością antybiotyczną; pomocny w leczeniu wrzodów żołądka, dwunastnicy, zapalenia błony śluzowej i stanów kurczowych jelita cienkiego oraz grubego. Bogaty we fruktozę, zwaną cukrem owocowym, stąd jego przydatność dla chorych z lekkimi (nie insulinowymi) postaciami cukrzycy.
Polecamy do słodzenia posiłków przeznaczonych zarówno dla dzieci starszych, jak i niemowląt.
Miód akacjowy z uwagi na wysoką zawartość cukru owocowego pozostaje w stanie płynnym przez długi okres i bardzo wolno się krystalizuje.
miód gryczany:
Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną; stosowany w leczeniu i prewencji schorzeń układu krążenia, powodowanych przede wszystkim występowaniem miażdżycy; eliminuje cukier jako wiodący czynnik ryzyka wystąpienia stanów miażdżycowych; stosowany również w stanach osłabienia pamięci, wzroku i słuchu oraz
w schorzeniach wątroby, wykazując działanie detoksykacyjne.
Zawiera duże ilości żelaza, magnezu, witaminy C. Miód gryczany zapobiega rozkładowi przez utlenianie witaminy C w nim zawartej oraz polepsza jej wchłanianie.
Miód gryczany odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Dla przebadanych w ramach badań własnych próbek miodu uzyskano wartości inhibinowe 4 oraz 5. Aktywność antybakteryjna krajowego miodu gryczanego oznaczona w Oddziale Pszczelnictwa w Puławach także była wysoka. Zarówno świeży miód gryczany, jak i po 6 miesiącach przechowywania w różnych warunkach, nie stracił swej aktywności wobec gronkowców złocistych Staphylococcus aureus oraz pałeczek Escherichia coli.
W innym badaniu nie stwierdzono istotnego wpływu podwyższonej temperatury na jego aktywność antybakteryjną wobec testowego szczepu laseczek Bacillus subtilis. Aktywność ta w skali od 0-5 wynosiła 4, co oznacza, że zahamowanie wzrostu tego szczepu obserwowano już w stężeniu 5-10% miodu gryczanego.
Ze względu na większą zawartość choliny jest polecany jako zabezpieczenie organizmu przed niedoborem cennej "witaminy ożywiającej umysł", powodującym uszkodzenie wątroby nerek, układu nerwowego.
miód koniczynowy:
Wykazuje działanie wykrztuśne, napotne, uspokajające, moczopędne, przeciwzapalne; stosowany w zapaleniu oskrzeli i górnych dróg oddechowych, niedokrwistościach, biegunkach i wyczerpaniu nerwowym, anemii.
miód lipowy:
Wykazuje działanie napotne, przeciwgorączkowe, przeciwskurczowe, uspokajające, wykrztuśne, obniżające ciśnienie krwi; stosowany w ostrych i przewlekłych chorobach przeziębieniowych, anginach, zapaleniach zatok obocznych nosa, w chorobach dróg moczowych, nerwicach. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną.
Zawiera olejki eteryczne, flawonoidy, glikozydy, garbniki, związki goryczkowe, saponiny.
Miód lipowy dzięki dużej zawartości olejków eterycznych niszczy drobnoustroje występujące na błonach śluzowych dróg oddechowych zwłaszcza nosa i gardła - bakterie gram-ujemne, bakterie gram-dodatnie, drożdżaki.
miód malinowy:
Działa napotnie, rozgrzewająco, antyseptycznie, przeciwgorączkowo; jest lekiem przeciwko miażdżycy; stosuje się go w przeziębieniach, schorzeniach górnych dróg oddechowych, nieżycie żołądka, jelit, niedokrwistości i prewencyjnie w miażdżycy.
miód mniszkowy:
Stosuje się w chorobach wątroby, dróg żółciowych, chorobach reumatycznych, niedokrwistości, schorzeniach żołądka oraz stanach wyczerpania psychicznego. Miód nostrzykowy powoduje obniżenie ciśnienia krwi oraz wykazuje działanie przeciwkrzepliwe; zaleca się go jako środek przeciwskurczowy w chorobie wieńcowej serca
i zakrzepicy (trombozie) naczyń wieńcowych; działa regenerująco, wzmaga fagocytarną (zdolność do pochłaniania mikroskopijnych ciał stałych przez tzw. komórki żerne) aktywność leukocytów we krwi; łagodzi bóle; jest uspokajający i wykazuje działanie wykrztuśne; stosowany w bezsenności, migrenie, nerwobólach, w zespole klimakterycznym (okres przekwitania u kobiet).
miód rzepakowy:
Łatwo przyswajany przez wątrobę, zwiększa jej możliwości detoksykacyjne; stosowany w miażdżycy i chorobach wątroby oraz dróg żółciowych, także w stanach zapalnych górnych dróg oddechowych; odznacza się niską aktywnością antybiotyczną; stosowany przy schorzeniach skóry; obniża ciśnienie krwi; jest wchłaniany już
w przełyku i wzmacnia mięsień sercowy; ułatwia gojenie się ran i oparzeń.
Zawiera olejki eteryczne, garbniki goryczkowe, flawonidy, biopierwiastki, witaminy z grupy B, K, i C, kwas nikotynowy, cholinę, a także kumarynę, śladowe ilości alkaloidów, bor tj. pierwiastek niezbędny do budowy tkanki kostnej oraz właściwego funkcjonowania śledziony i tarczycy.
miód wrzosowy:
Stosowany w zapaleniach dróg moczowych i gruczołu krokowego, kamicy nerkowej, prostaty, dnie oraz zapaleniu jelit, biegunkach, posiada niską aktywność antybiotyczną.
Wyróżnia się wysoką zawartością łatwo przyswajalnego białka, bogaty w witaminy i biopierwiastki. Zawiera dużo żelaza, w postaci łatwo przyswajalnej przez organizm, oraz witaminy A, B, C, oraz PP.
Typowa dla miodu wrzosowego jest obecność substancji koloidowych, które wpływają w pewnym stopniu na barwę miodu oraz charakterystyczną dla niego galaretowatą konsystencję.
W miodzie wrzosowym cenną grupę związków aktywnych biologicznie stanowią flawonoidy.
Zalecany jest on szczególnie u mężczyzn jako środek profilaktyczny już od 35 roku życia.
miód wielokwiatowy:
Stosowany w schorzeniach alergicznych (łagodzi objawy alergii dzięki obecności ziaren pyłku kwiatowego z roślin owadopylnych, a nie wiatropylnych), anemii, stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego organizmu.
Po skrystalizowaniu zmienia nieco barwę na jasnoszarą lub jasnobrązową. Zapach miodu wielokwiatowego jest zazwyczaj silny, przypominający zapach wosku.
W smaku jest bardzo zróżnicowany, niekiedy dominuje smak określonego nektaru np. gryki, akacji. Miód z wiosennych roślin w stanie płynnym jest jasny, ma przyjemny delikatny zapach kwiatowy i łagodny smak. Natomiast miód pochodzący z nektaru kwiatów letnich jest znacznie ciemniejszy oraz odznacza się zdecydowanym smakiem i zapachem.
Miód wielokwiatowy pod względem składu chemicznego cechuje duża różnorodność. Miody wielokwiatowe odznaczają się dużą zawartością związków krzemu.
Miód wielokwiatowy ze względu na duże walory odżywcze i smakowe zaleca się do codziennego spożywania, zarówno przez dzieci, jak i dorosłych.
miód spadziowy ze spadzi iglastej:
Wykazuje działanie przeciwzapalne, antyseptyczne (zapobiega zakażeniu), wykrztuśne, charakteryzuje się wysoką aktywnością antybiotyczną; stosowany jest
w schorzeniach górnych dróg oddechowych oraz stanach zmniejszonej odporności, podawany jest w chorobach stawów, skóry oraz układu nerwowego, przeciwdziała promieniowaniu jonizującemu.
Miody spadziowe charakteryzują się ciemną barwą od szarozielonkawej, poprzez brązową, ciemnoszarą do prawie czarnej, smolistej.
Aromat miodu spadziowego jest słaby, lekko korzenny. Przykładowo miód jodłowy odznacza się żywicznym aromatem przypominającym zapach jodły.
Miody spadziowe mają większe wartości odżywcze i lecznicze od miodów nektarowych. Zawierają dużo białka, łatwo przyswajalne postaci związków żelaza, cynku, miedzi. Są bogatym źródłem potasu, wapnia, sodu, fosforu, chloru, siarki, magnezu i kobaltu.
Ponadto zawiera inne składniki charakterystyczne dla pąków i igliwia drzew iglastych takie jak: żywice, olejki eteryczne, gorycze.
miód spadziowy ze spadzi liściastej:
Wykazuje działanie moczo i żółciopędne, przeciwzapalne, dezynfekcyjne; stosowany jest w leczeniu chorób górnych dróg oddechowych, układu moczowego, dróg żółciowych oraz stawów.
miód spadziowo-nektarowy:
Wykazuje wysoką aktywność antybiotyczną; stosowany w leczeniu górnych dróg oddechowych, układu moczowego, dróg żółciowych oraz stawów. Stosowanie miodu według niektórych zaleceń lekarskich przedstawia się następująco:
- niemowlęta - 7 g dziennie w dwóch dawkach,
- dzieci 4-16 lat - od 10 do 40 g dziennie w dwóch dawkach,
- dorośli - od 40 do 60 g dziennie w dwóch dawkach.
Wyciąg z miesięcznika „PSZCZELARZ POLSKI” nr 7/2010